Andrij Kłymczuk jest żołnierzem z dużym doświadczeniem bojowym i pasją do gotowania. Rozmawiając z obrońcą, wydaje się, że rozmawiasz z dobrym przyjacielem, na tyle jest szczery i życzliwy. Miło obserwować z jakim ciepłym uśmiechem opowiada o swojej żonie.
Żołnierz ze znakiem wywoławczym „Szeryf” urodził się w obwodzie kirowogradzkim, ale przed inwazją pełnowymiarową jego rodzina mieszkała w Krzywym Rogu.
Andrij rozpoczął służbę w 2014 roku — najpierw w służbie wywiadu wojskowego, później brał udział w walkach o Debalcewe i pod Iłowajskiem. W 2017 roku przywrócił do swojej jednostki w ramach służby kontraktowej. Służył pod Awdijiwką i Opytnym w obwodzie donieckim.
Proszę powiedzieć, jak doznałeś kontuzji?
24 września 2023 roku. Byliśmy między Bohdanówką a Bachmutem, do pierwszej linii ognia zostawało zaledwie 800 metrów. Naszym zadaniem była obserwacja wroga. Trzy dni wcześniej nasza pozycja została zniszczona, więc musieliśmy zbudować nowę ukrycie. Rano wyszedłem żeby zrobić kawę i nagle przeleciał pocisk po prawej stronie! Nawet nie słyszałem żadnego dźwięku. Zobaczyłem tylko, że prawa ręka była ciężko ranna i posiniała. Od razu wskoczyłem do bunkra, krzyknąłem towarzyszom: „Opaskę uciskową!”. Zrobili mi zastrzyk, żeby uśmierzyć ból.
Natychmiast przekazałem przez stację radiową, że jestem ciężką ranny. Podałem swój sygnał wywoławczy i nazwisko, otrzymałem zlecenie dowódcy przystąpić do ewakuacji. Musiałem przejść 3 km, potem jechałem na BWP. Zabrali mnie do Czasowego Jaru, zabandażowali oko, które krwawiło. A potem karetka pogotowia zabrała mnie do Czerwonego, do szpitala. Dalej już nic nie pamiętam. Opamiętałem się już po amputacji w Drużkowce. Miałem bardzo rozdrobnioną wątrobę. Chcieli natychmiast robić operację, lecz pielęgniarka z tego powodu podniosła krzyk. Wszystko jedno musiałem przejść operację.
"Czułem się tak, jakbym już umarł. Kilka razy, kiedy obudziłem się w szpitalu w Dnieprze, widziałem swoją żonę. Bardzo się bałem, że nie przyjdzie – nie będzie chciała dalej mieszkać ze mną jako niepełnosprawnym. Prawdziwie jej przyjazd mnie uratował".
Co jest Twoją motywują na drodze uzdrowienia?
Dziecko. Obiecałam jej, że wrócę i wszystko będzie dobrze! Już po 3-4 tygodniach zacząłem chodzić samodzielnie. Oczywiście byłem zgarbiony, potykałem się, ponieważ po operacji szwy bardzo bolały. Trudno było chodzić i oddychać, ale nawet poszliśmy razem z żoną na pizzę! Moi bliscy bardzo mnie wspierali podczas leczenia i nadal to robią!
Jakie były Twoje oczekiwania wobec protetyki?
Kiedy leżałem w centrum rehabilitacyjnym, widziałam różne protezy. W większości żelazne, które udźwigną do 15 kg. Ale żona mówiła do mnie, że jedną lewą ręką mogę podnieść 15 kg, lecz żeby jeść i gotować, potrzebuję bardziej zaawansowanej protezy. Zawodowo gotuję od 2021 roku, kiedy przeszedłem do piechoty – gotowałem dla 100 osób. W Bachmucie, siedząc w piwnicy, przyzwyczaili się do gotowania. W Soledarze wstawałem o 4-ej rano, żeby wyczyścić piec. Uwielbiam dobre jedzenie i lubię gotować! Najbardziej — barszcz i makaron, mogę jeść dzień i noc. Jeszcze dobrze gotuję pilaw. Towarzyszy broni poradzili mnie nawet, żebym po wojnie otworzył własną kawiarnię.
Wyrażamy głęboką wdzięczność wszystkim ludziom, którzy pomagają ukraińskim żołnierzom w otrzymaniu protez o wysokiej jakości za granicą! Serdecznie dziękujemy zespołowi kliniki oraz patronowi fundacji Wadymowi Stolaru, który wspiera naszą inicjatywę!
