„Będę miał nogę — będę chodził!”

W świecie ciągłych i niezwykłych wyzwań ukraińskie żołnierze wykazuje niesamowitą siłę i solidarność wypełniając swoją misję – ochronę naszej ziemi.

Jednym z nich jest Piotr Kułyk. Obecnie obrońca przebywa w Waszyngtonie w trakcie protetyki i rehabilitacji. O szkoleniu wojskowym w Niemczech, karierze wojskowej i odniesionych obrażeniach przeczytaj w naszym wywiadzie.

Żołnierz pochodzi z miasta Kowel, obwodu wołyńskiego. Do Sił Zbrojnych Ukrainy został powołany wiosną 2023 roku. Piotr posiada wykształcenie wyższe o specjalności inżynier technolog, które uzyskał na Uniwersytecie Narodowym „Politechnika Lwowska”. Ukończył także kursy oficerskie w Odessie oraz odbywał szkolenie w Niemczech, gdzie otrzymał dużo wiedzy praktycznej.

Dokąd zostałeś skierowany po powrocie z Niemiec?

Do 80-ej brygady szturmowej jako dowódca plutonu. Nasza kompania stacjonowała już w strefie bojowej — na wsi Kostyantyniwka, kierunek Bachmut, obwód doniecki.

Jak doznałeś kontuzji?

To się stało podczas misji bojowej w pobliżu wsi Kliszczijiwka. Byłem w grupie ewakuacyjnej. Dokładnie w dniu Święta Niepodległości – 24 sierpnia 2023 roku. Ewakuowaliśmy rannego towarzysza z sąsiedniej jednostki. I wtedy coś wleciało, nawet trudno powiedzieć co. Otrzymałem ranę postrzałową od wybuchu miny. Na początku wydawało się to nieistotne, lecz przebywałem na pozycjach prawie dobę: toczyły się aktywne wałki bojowe i musiałem czekać do nastania nocy na ewakuację.

Co się stało po kontuzji?

Następnie zabrano mnie do punktu stabilizacyjnego w mieście Drużkiwka. Zbadali ranę, usunęli fragment i oczyścili naczynia krwionośne. Nie czułem wtedy dolnej części lewej nogi. Tam spędziłem cały dzień, następnie zostałem przewieziony do Dniepru. Tutaj został założony system VAC na lewym biodrze. Lecz podczas wymiany jednego z systemów zobaczyli, że nie ma już co ratować...

Podczas ostrzału, została przecięta tętnica i rozwinęła się infekcja krwi. Dlatego nie udało się uratować lewej nogi.

Jak to przeżyłeś?

Wcale spokojnie. Na początku oczywiście cieszyłem się, że nie straciłem nogi… Ale już jak się stało. Dobrze, że udało się mnie uratować.

Jakie były poczucia w przeddzień wyjazdu do Stanów Zjednoczonych na protetykę?

Naprawdę nie mogłem się tego doczekać! Byłem w pozytywnym nastroju – bardzo chciałem stanąć na nogi. Chociażby po prostu, żeby było nie tak widoczne, że nie mam nogi. Czasem, na ulicy podchodzą i patrzą dzieci, ale wszyscy są wyrozumiali.

Kolejny raz wyrażamy naszą głęboką wdzięczność wszystkim ludziom, wspierającym ukraińskich żołnierzy podczas protetyki. To nasi partnerzy — specjaliści kliniki MCOP i mecenat Wadym Stolar.